EMPUZA
Kto pokaże jej księżyc gdy łka wtulona w zieleń traw
niepotrzebna pajeczyna ramion do pocieszenia
sama obejmie swoje wnetrzności ciepłe jeszcze
obetrze policzki z łez oczodoły z gałek
oblepiają ją obce oczy usta dłonie mózgi
przybita w pustkę aż po brzeszczot
myśleli nieczuła kamieniem - a jest ścianą płaczu
rozkłada wachlarze uśmiechów
czerwone dywany pod długie języki
zaciskając szczęki zupełnie jakby
to mogły być jej dłonie na ich gardłach
strach oplata - nogi kochanek
każda część ciała zamieniła się w krzyk
krzywda wyrządzona głośnym płaczem jest namacalna
dlatego nauczyła się uciekać w samotność
kochać ciemność nocą tulić poduszki do twarzy
być diamentem na rzecz innych
gnój
pozostawiać na pisanie wierszy
SCHALOSCAR
Zabawną egzystencję
wybrałam dla nas Kochanie
jesteśmy kwitnącymi ranami
zabrakło skóry by okryć to mięso
którym tak zawzięcie się obrzucaliśmy
które wrosło w nasze serca
czasem prosimy o zapomnienie
smakujemy wtedy swych ciał
i znów witamy się solą
zżerającą nerwy jeszcze głębiej
w tym systemie - bezruchu
zamieniamy się w figury woskowe
schowaliśmy uczucia głęboko
w klatkach z poronionej moralności
zmatowieliśmy aż do dna oczu
patrzymy po sobie szklanym wzrokiem
całą krytyką i zwątpieniem
śmierdzi spod naszych czaszek
skrywających gnijące kanony
baliśmy się panicznie upadku zasad
zasadą stał się dla nas upadek
myślałam niegdyś - bliźnięta
zrośnięte dusze syjamskich dzieci
lecz byliśmy jedynie magnesami
bieguny się odwróciły
pozostało już tylko trwać
w tej niedorzecznej konstelacji
burzącej spokój
i mosty
LILITH
Twoje ciało uderza do głów
a ja? - ja
jestem herbatą
z dzikiej róży
wpięłam kolce w myśli w serca
nie pytałeś czy chciałam
ich spojrzeniami na sobie -
zawsze gardziłam tombakiem
znów jesteś chłodem wrzosowiska
Wasze oczy ziemia niebo trawa
już nic nie wiem
i proszę tylko o iskrę by spłonąć
gotuj urny Mój Panie
oddziel łzy od popiołów
dziś Ty jesteś Kopciuszkiem
ja pojdę na bale
przywdzieję kolejną skórę modliszki
No comments:
Post a Comment