Twórczość Rene Magritte’a można określić jako komponowaną nie dla oka czy tego, co oko wnosi do życia duchowego, ale dla intelektu w stanie wrzenia. Kobieta naga i niewinna jest dlań nieruchomym przedmiotem, posągiem, często pięknym, lecz może być także groteskowa. Zagadki, jakie Magritte stawia nam w swych dziełach, są zawsze zagadkami bez klucza. W obrazie „Usiłowanie Niemożliwego” miejsce, w którym znajdują się postaci jest prostym pokojem, składającym się jedynie ze ściany oraz desek podłogi, co jest zabiegiem celowym, by nie odwracać uwagi osoby oglądającej obraz od najważniejszego w nim motywu, nie rozpraszać jej bogactwem detali. Z podobnych pobudek zachowane są przygaszone barwy pomieszczenia, z którymi postaci mocno kontrastują. Magritte malował z wielką prostotą, jego obrazy są zimne, nie wyraża w nich swych uczuć, raczej koncepcje artystyczne. „Usiłowanie Niemożliwego” przedstawia sztukę kreacji swego dzieła przez malarza, bądź jest ekspresją poszukiwań ideału. Aczkolwiek, gdy przyjrzymy się mu dokładniej, zauważamy, iż postaci obdarte są z charakteru, oraz, że są do siebie niezwykle podobne, wyróżnia je tylko fakt posiadania przez kobietę długich włosów i cech charakterystycznych dla jej płci, aczkolwiek nie wiemy, czy malarz nie ukrywa ich pod garniturem, a ścięte włosy są jedynie dla zachowania pozorów. Z drugiej strony spostrzeżenie to budzi refleksję na temat artysty-boga, tworzącego na swoje podobieństwo. Zaskakujący jest fakt, iż mężczyzna przy jej malowaniu używa jedynie dwóch farb – czarnej oraz białej. Zupełnie jakby kobieta składała się tylko z cienia i bieli jej nagiego ciała.
No comments:
Post a Comment