SCARREALISM

Jestem manekin przeznaczony do rozbiórki
niebezpieczna strefa
elementy spadania odzieży

dopiero widzę brzydka i naga
jak chude lata
mnie potrawiły
(to aż wychodzi ze skóry)

ukorzystaną na wskroś
ustrzeżesz ją obraz pozorny
ustrojoną w pełen garnitur zębów i ostrzy

chała na wysokości
znów wywieszamy mokre psy

ten banał mnie zachwyca

zwracam mu każdy oddech i każde słowo bo
wiersze są bezużyteczne

-- jesteś tym co piszesz

ŚWIT

Przez szpary desek trójkąty dachów
sączy się świt sączy się świt
gdzieś z dołu tęczy otulającej horyzont
płomień rośnie aż na wierzchołki drzew
zieleń dotyka najniższej gwiazdy
błękitna kreska starta smuga samolotu
on tez śpiewa w tej chwili jak wszystko co lata
dopóki
nie ma już punktów w skali zmierzchu
jego ciemności ani jego światła
im więcej barw
tym mocniej chowamy głos pod skrzydła